Roxane van Iperen beschrijft in dit boek het dappere verzetswerk van twee Joodse zussen. Ze duiken onder, huren dit (zomer)huis, vangen veel onderduikers op en doen veel verzetswerk. Met heel veel gevaar voor eigen leven.
Vooral het eind is beklemmend. Want ook hier gaat het mis en worden de bewoners afgevoerd naar kamp Westerbork, Auschwitz en Bergen-Belsen. Het is onthutsend om te lezen hoe wreed mensen kunnen zijn en wat men elkaar aan kan doen. De levenskracht van deze vrouwen is hoopgevend. Onvoorstelbaar hoeveel deze vrouwen kunnen doorstaan. Zij overleven de vernietigingskampen.
Roxane van Iperen stuitte op de geschiedenis van dit huis toen ze het kocht. Ze heeft heel veel onderzoek gedaan naar de turbulente geschiedenis van dit huis met deze bijzondere bewoners. Het boek is meer een geschreven documentaire dan een roman. De schrijfster ontving de Opzij Literatuurprijs voor dit boek.
***/*****
Daar valt hij dan toch in mijn mailbox: de bevestiging voor mijn reisje in april naar Berlijn. Georganiseerd door de Drentse literatuurclubs. Het programma is gebaseerd op het boek van Harding: Het huis aan het meer. Over dit indrukwekkende boek heb ik al een logje geschreven. Op het programma staat natuurlijk een bezoek aan dit huis en een lezing van de schrijver. Verder staat er een wandeling door het Berlijn van Doblin. Zelf wil ik nog een bezoekje aan de dierentuin brengen. (Als vrijwilliger in Wildlands kijk ik anders naar dierentuinen). 
Een blaadje? Nee een vlinder. De bladvlinder om precies te zijn. De bovenkant is blauw met oranje, maar dat heb ik niet gezien. Op dezelfde plek speelde hij urenlang ‘dor’ blaadje.
Ik kon vandaag naar de bankgiroloterijdagen in het Drents museum. Gezien mijn afkeer van lange rijen mensen, wilde ik niet gaan. Ik zag echter dat ik al om 9.30 terecht kon en onder het motto terug kan altijd, besloot ik even te gaan kijken. Dat was een goeie gok. Het was nog niet zo druk en er waren wat leuke activiteiten. Het Drents museum blinkt uit in de vormgeving van de tentoonstellingen en uiteraard ook de inhoud is sterk. Op dit moment is er ‘Barbizon van het noorden’. Ik ging eerst naar de lezing. Die gaf mooie aanvullende informatie. Topstuk op deze tentoonstelling is het nieuw verworven schilderij van Van Gogh: ‘ onkruidbrandertje’. Het spreekt me minder aan. De kleurige wat modernere schilderijen spreken me meer aan.
En uit is het boek. Dat is wel jammer, want Het huis aan het meer is een heerlijk boek om te lezen. De kracht van het boek zit in het koppelen van de grote geschiedenis aan familieverhalen. Hoewel er veel feiten in worden genoemd, wordt het nooit saai. Het boek beschrijft wat er in honderd jaar allemaal kan gebeuren: bloei en verval. De geschiedenis tot 1945 kende ik wel grotendeels, maar de Oost-Duitse geschiedenis van 1945 tot 2000 was meer onbekend voor mij. Je leest over het leven in de Weimartijd, de Hitlertijd en de DDR-tijd. 
Het lukt me weer: lekker lezen en verdwijnen in een boek. Ik heb er niet altijd de rust voor en soms pakt een boek niet zo.’Het huis aan het meer’ doet dat wel. Het vertelt de Duitse geschiedenis van 1910-1950 aan de hand van de bewoners van een zomerhuis. Pakkend, mooi geschreven. Met een beetje geluk ga ik in april naar Berlijn met de Drentse literatuurclub. We gaan dan ook een bezoek brengen aan dit huis. 
Klinkt als een lekker recept en het allitereert ook nog mooi. Het is lekker en makkelijk. Uien, bieten, limabonen mengen met balsamicoazijn, olie, peper, (zout) en karwijzaad. Storten op een bakplaat met bakpapier 😂 rond een stuk ricottakaas en bakken maar. De oven doet de rest in 20 minuten op 200 graden. Garneren met amandelen en vijgen.
