In het kader van de week van de poëzie vandaag een prachtig aansprekend gedicht van Vasalis. Het beeld dat zij schept, is heel herkenbaar.
Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder,
Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder,
bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.
Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag
en zegt: zijn we in Roden of Den Haag ?
Wat later: kindje ik word veel te oud.
Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut
zo ver al van de aarde weggedreven,
zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend
zonder bestek en her en der.
Zij zoekt – het is een s.o.s. –
haar herkomst en haar zijn als kind
en niemand niemand, die haar vindt
zoals zij was. Haar franse les
herhaalt zij: van haar 8e jaar:
‘bijou, chou, croup, trou, clou, pou, òu,
die eerste juffrouw, weet je wel
die valse ouwe mademoiselle
hoe heet ze nou. Ik ben zo moe.’Had ik je maar als kind gekend,
die nu mijn moeder bent———————————
uit: ‘De oude kustlijn’, 2002.
Mooi Staart! Heb net de bundel er even bij gepakt om weer even te bladeren. Intrigerende dichteres! Soms denk ik jammer dat ze zo weinig gepubliceerd heeft. Mooie keuze voor deze poëzieweek!
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad Balsemien geen dikke bundel. Een kritisch mens. Wat ze wel heeft geschreven, is meer dan de moeite waard
LikeLike
Fijn om dit gedicht weer eens te kunnen lezen. Na lange afwezigheid maar weer eens iets geplaatst op mijn blog.
LikeGeliked door 1 persoon