“Ik wilde je iets over mezelf vertellen, totdat ik besefte dat dat niet kan zonder over mijn broer te vertellen, over Thomas, en dat is iets wat me, ook nu nog, eigenlijk hoe langer hoe meer, moeite kost.” De eerste zin over de tweelingbroers Mathis en Thomas pakte me meteen, ik zat in het boek en wilde weten hoe het afliep.
Het boek staat op de lijst van de Drentse literatuurclubs .
Ik vind het een mooie keuze, een goed lezend boek over een niet-alledaags thema in een prettige stijl. ***/*****
Mathis is gezond, sterk en succesvol. Thomas is zwaar lichamelijk gehandicapt.
Terwijl Mathis de wereld over reist, is de omgeving van Thomas beperkt tot thuis bij zijn moeder en later het verzorgingshuis.Groter kunnen de verschillen niet zijn. Mathis voelt zich verantwoordelijk voor Thomas en heeft last van schuldgevoel. De broers groeien samen op, delen veel, maar groeien op latere leeftijd uit elkaar. Mathis heeft het er moeilijk mee en lijkt te vluchten door veel te reizen
Het boek is deels autobiografisch en gebaseerd op de ervaringen van Barnhoorn met haar gehandicapte tweelingzus. Nowelle Barnhorn (Hurdagaryp 1986) beschrijft de gebeurtenissen met droge humor. Nonchalant en trefzeker noemt Arjan Peters in De Volkskrant haar stijl.
“Ik, in dat halfslachtige sukkeldrafje achter hem aan, durfde nauwlijks te kijken naar de mensen die we passeerden. Bij de meeste van hen oogde Thomas ineens volkomen normaal. Ik wist niet dat er plekken waren waar dit soort mensen zich verzamelden. Mensen met maar een arm of helemaal geen ledematen. Met misvormde of verlamde gezichten of een romp die gedraaid leek te zitten……
…Maar hier keek niemand ergens van op. Thomas groette iedereen even vriendelijk als geroutineerd terug, voordat hij weer gas gaf.
‘Doorlopen Matthis!’, joelde hij.
Als deze wereld bestond, welke waren er dan nog meer waarvan ik het bestaan niet kende?“
Het eind van het boek is prachtig. Op een rake, bijzondere manier beschrijft Barnhoorn hoe Mathis zijn verzet opgeeft en zijn broer accepteert.
De titel is gebaseerd op een verschijnsel uit de relativiteitstheorie. Best ingewikkeld om hier uit te leggen, maar op internet is er genoeg over te vinden. De titel dekt en duidt de lading van het boek.
Ook de kaft van het boek vind ik prachtig. Jammer dat de letters door het portret zijn geschreven.
staartje
apenstaartjeweblog. 
Vaak zie ik boeken bij je voorbij komen waarvan ik denk ..die ga ik lezen .
Maar het gekke is dat een boek me niet meer kan pakken zoals vroeger .
Toen kon ik me verliezen in een boek .
En dat is jammer want ook jouw beschrijving van die boek spreekt me aan
LikeGeliked door 1 persoon
DIT boek
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat ‘De winter voorbij’ van Isabelle Allende je wel pakt. Leest als een trein. Spannend, goed verhaal. Ook Parnassia van Joshua Zwaan zal je boeien. Gaat over Joodse kinderen die in de oorlog opgroeiden bij Nederlanders en met ‘tegenzin’ werden teruggegeven aan de echte ouders. Ook iets wat niet bekend is.
LikeLike
Pauperparadijs dus?
LikeLike
Dat verliezen in een boek is zo heerlijk. Lukt mij ook minder.
LikeLike
Zou dat een kwestie van leeftijd zijn? Ik herken het euvel ook. Zo jammer!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat het de tijd is. Ik ben veel meer afgeleid. In vakanties zonder WiFi las ik veel meer. Vandaar dat ik nu veel lees voor of na mijn vrijwilligerswerk in de dierentuin. Dan heb ik meer rust in mijn gat.
LikeLike
Hier nog iemand, die geïnspireerd wordt door jouw beschrijvingen, maar ook hier blijft het daarbij. Ik denk, dat je gelijk hebt dat er te veel afleiding is, waardoor de rust er niet meer is om je een paar uur uit je omgeving los te rukken, maar…wie weet, komt dat weer 😁
LikeGeliked door 1 persoon
Bijzonder boek! Ik heb hem op mn lijst gezet.
LikeGeliked door 1 persoon